நான் அப்போது மிகச்சிறியனாக இருந்தேன். மருத்துவர்கள் எப்போதும் அழுவதில்லை என்று நெடுங்காலம் திடமாக நம்பினேன். ஏனெனில் மருத்துவர்கள் அழுவதை நான் அந்த நாட்களில் பார்த்ததில்லை. நான் பார்த்த மருத்துவர்கள் எல்லோரும் பெரும்பாலும் புன்னகைத்தார்கள். அவர்கள் மனிதக் கணக்கில் வரமாட்டார்கள் என்றும், உடலைக் கடந்து தொலைவில் மலைச்சாரலில் காற்றைக் கிழித்தபடி பறக்கும் ஒரு பறவையைப் போலவோ தொலைவில் கண்சிமிட்டும் விண்மீன்களைப் போலவோ அவர்கள் இருப்பார்கள் என்றும் நான் நம்பினேன். அது ஒரு இலையுதிர் காலத்தின் நீண்ட பகல் பொழுது,…

என்னுடைய பன்னிரண்டு வயதில் ஒரு சர்க்கஸைப் பார்ப்பது மிக எளிதானதாகவும், மகிழ்ச்சி நிரம்பியதாகவும் இருந்தது. அப்போது பளபளக்கும் வண்ண வண்ண ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு, வித விதமான வித்தைகளை நிகழ்த்துபவர்கள் அழகானவர்களாகவும், மகிழ்ச்சியானவர்களாகவும் தெரிந்தார்கள். சில நாட்களுக்கு முன்பு ஒரு மாலையில் சர்க்கஸ் நிகழ்ச்சிக்குப் போயிருந்தேன். பிழைப்புக்காக செய்யப்படும் மனித சாகசங்களை ரசித்துக் கொண்டாடும் மனநிலை எனைவிட்டு நீங்கிப் போய் வெகு நாட்களாகி இருந்தது. ஆனாலும் சாகசங்களை நிகழ்த்துகிற மனிதர்களின் குழந்தைகளுக்காகவும், அவர்களின் இயல்பான வாழ்வுக்காகவும் நாம்…

மானுட நினைவில் தேங்கிக் கிடக்கிற கடலைப் போலவே பெண்ணும் பிரம்மாண்டமாக பூமியெங்கும் நிறைந்து கிடக்கிறாள், கடந்து போகிற பெண்களின் கணப்பொழுது சிரிப்பில் நிலமும், மரங்களும், சிகரங்களும் காற்றைத் கண்டு சிலிர்த்துக் கொள்வதைப் போல மனம் பூரிப்படைகிறது. பேரண்டத்தின் கல்லறையாய் கணக்கிலடங்காத புதைகுழிகளின் கூடமாய் இருக்கிற பூமியில், நம் கூட வாழ்கிற பெண்களின் நிழலில் இருந்து தான் தினந்தோறும் தளிர்க்கும் சின்னஞ்சிறு இலை போல மானுட வாழ்க்கை தழைத்திருக்கிறது. இலக்கியப் பெண்களில் நெஞ்சில் நிலைத்த பல பாத்திரங்கள் இருந்தாலும்,…

ஒரு புத்தகத்தை வாங்கியவுடன் அதை எழுதிய மனிதன் என்னுடன் சேர்ந்து நடக்கத் துவங்குவதாக நான் நம்புகிறேன். அதை வாசிக்கத் துவங்கும் போது அந்த மனிதனின் நிலத்தில் இறங்குகிறேன். பிறகு கதாபாத்திரங்கள் ஒவ்வொன்றாக என்னைச் சுற்றி நடப்பார்கள், அவர்கள் எனது மனசாட்சியோடு உரையாடுவார்கள். சிலருக்கு உரையாடுவது பிடிக்காது‌ அல்லது தெரியாது. ஆனால் அவர்கள் மெல்ல ஆழ்மனதில் இறங்கி மிக நெருக்கமாக என்னை முத்தமிடுவார்கள். அவர்களில் சிலரோடு நான் சண்டை பிடிப்பேன், சிலரைக் காதலிக்கத் துவங்குவேன். சிலர் நெருக்கமாக நம்மோடு…

அலுவலகம் செல்லும் வழக்கமான ஒரு காலை தான் அது, பெங்களூர் மாநகரின் இரைச்சல் மிகுந்த சாலைகளைக் கடந்து செல்லும் வழியில் திடீரென்று ஒரு அமைதியைக் கண்ணுறும் வாய்ப்பு எப்போதாவது கிடைக்கும். செல்லும் வழியில் இருக்கிறது அந்தக் கல்லறைத் தோட்டங்களுக்கு இடையிலான சாலை, அந்தச் சாலையில் எப்போதும் ஒரு இனம் புரியாத அமைதி வழிந்து ஓடிக் கொண்டிருக்கும். சுற்றிலும் மரங்கள், பறவைகளின் ஒலி, குறைவான மனித நடமாட்டம் என்று ஒரு நகரத்துக்கு உண்டான எந்தப் பண்புகளும் அந்தச் சாலைக்குள்…

ஒரு கோடை காலத்தின் நண்பகலில் தாத்தா வந்து சேர்ந்தார், கஞ்சி போட்டு இஸ்திரி செய்த மொடமொடவென்றிருந்த அவரது ஜிப்பாவும், கையிடுக்கில் வைத்திருந்த அவரது தோல்பையுமாக நடந்து வந்தவர் அரக்கு நிறத்திலான தனது காலணிகளைக் கழற்றி விட்டு “நல்ல வெயிலம்மா” என்றார். அம்மா துவைத்த துணிகளைப் பாதியில் போட்டுவிட்டு சைலைத்தலைப்பில் கைகளைத் துடைத்தபடி வந்து “சாப்பிடுறீங்களாப்பா” என்று சொல்லி முடிக்கவும் “சாப்பிட்டுத்தாம்மா வந்தேன்”. தாத்தா இப்போது உலோக நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டார். நாற்காலியின் ஒருபக்கம் இறங்கி டக்கென்று ஒலி…

அம்மா எப்போ தூங்குவான்னு தெரியாது. காலைல எந்திரிச்சுப் பாத்தா சாமி படத்துக்கு முன்னாடி நின்னு கண்ண மூடிக்கிட்டு நிப்பா, வாய் மட்டும் முணுமுணுக்குறது தெரியும், சாமிக்கிட்ட என்ன வேண்டுவான்னு தெரியாது. அநேகமா ஊர்லயே சாமிக்கிட்ட அதிக நேரம் பேசுறது அம்மாவாத்தான் இருக்கும்…… கோயில் பூசாரி கூட சாமியவிட மத்தவங்ககிட்டத்தான் அதிக நேரம் பேசிப் பாத்திருக்கேன். கிட்டத்தட்ட 10 வருஷத்துக்கு மேல அம்மாவும் சாமிகிட்ட ஏதோ வேண்டிக்கிட்டேதான் இருக்கா, ஆனா, அவ வாழ்க்கைல வேண்டுறது எதுவும் நடந்த மாதிரித்…